Twizel, Nieuw Zeeland

3 dec
Een glimlach is het meest simpele geschenk wat je een ander kunt geven en tegelijkertijd mss wel het meest waardevolle
Hier op de berg lijkt het geen tijd te bestaan.,het is letterlijk alsof de natuur hier haar adem inhoudt wachtend op de dingen die gaan komen.
Met weemoed heb ik afscheid genomen van Punakaiki. We waren op weg naar hokitaki maar onderweg kregen we een lekke band. Soort van ANWB gebeld en binnen een uur waren ze gelukkig ter plaatse. De band is naar zijn mallemoer en moet vervangen worden. Maar omdat de band een aparte maat heeft konden ze het niet vervangen. En de reserveband was een week geleden ook al kapot. Kortom we zaten ineens met 2 lekke banden.
Vraag is: hoe krijg je het voor elkaar om 2 lekke banden in een week tijd naar de mallemoer te rijden??
Ach ja, als je 2 maanden onderweg ben kun je ook obstakels verwachten. Niks schokkends maar het kostte ons 1 dag.
De band moest 100 km verder opgehaald worden en vervolgens moesten ze met de band naar onze camping komen om het te vervangen. Doordat het wachten zolang duurde hebben wij besloten om de stad van hokitika onveilig te maken. Deze stad staat bekend om Jade, de groene steen.
Hele dure steen en alles wordt met de hand gemaakt. Ik mocht een kijkje in hun werkatelier nemen en het leek echt op een boor wat de tandartsen ook in hun praktijk gebruiken. Zelfde geluid ook.
De Chinezen kom je ook overal tegen. Ze stormen de winkel binnen en ze geven grof geld uit voor een jade. En druk dat ze zijn. Vermoeiend hoor!!!
Vraag me weleens af of ze echt genieten van al het moois! Overal maken ze herrie en het enige wat ze doen met hun grote camera's zijn foto's maken met een hoop kabaal. Gisteren heb ik vriendelijk gevraagd of ze hun mond willen houden zodat wij ook van het uitzicht kunnen genieten maar dan in stilte graag.
Ze keken me aan alsof in gek was maar vervolgens hielden ze wel hun mond dicht, helaas maar voor even. Ik denk dat ze overdonderd waren.

Overal waar we komen klaagt men over de chinezen. Dit zijn chinezen met money.

Gisteren waren we op een camping om verliefd op te worden. Het lag op een fantastische plek omringd door bergen. Alweer bergen zul je zeggen. Ja alleen maar bergen, bergen en nog eens bergen.
Hier konden wij kiwi's spotten als je geluk heb. Ze komen alleen s avonds te voorschijn als het pikkedonker is. De weg ernaartoe was niet makkelijk want aan de ene kant had je de watervallen en aan de andere kant had je glowworms. Om daar zonder gids in het donker met een zaklantaarn te lopen vonden wij niet verantwoord. In het bos met glibberige paden. Helaas ik hoop dat wij een keertje met een gids een trekking kunnen doen.
Kiwi's zijn zulke grappige vogels.

5 dec 21.29 Pm
Ik zit in de camper te schrijven. Buiten is het fris, dat mis ik nou het meest dat je s avonds niet buiten kan zitten.
Er zijn maar 4 Campers op de camping. Wat een stilte.
We besloten om vandaag in de keuken van de camping te gaan koken.
Even later kwam er een jong stel binnen en ik vroeg waar ze vandaan kwamen. Ze spraken in mijn ogen abracadabra.
Het waren letten, dus uit Letland maar wonen in Denemarken.
We hebben fijne gesprekken gevoerd en hun cultuur is eigenlijk hetzelfde als Surinaamse cultuur. Close met de familie en iedereen helpt mekaar ook met het opvoeden van de kinderen. Opa en oma worden er ook bij betrokken. Ze zijn zelfs van plan om terug naar Letland te gaan als ze aan kinderen gaan beginnen.
Vervolgens hebben we samen gegeten. Zo leuk en gezellig om met vreemden aan tafel te zitten kletsen.
Ik ben in mijn eentje op pad gegaan om vogels te spotten. Die ene foto met een roofdier( valk) wil ik maar al te graag vastleggen. En iedere keer als ik achter het stuur zit zie ik hem voorbij vliegen. Die zitten mij continu uit te dagen. Op een dag hoop ik die te pakken te krijgen. Ik heb al tientallen foto's van valken maar net niet die ene.
Maar goed geen valk maar honderden en ik overdrijf niet misschien tegen de 500 aan, zoveel koeien en schapen in het weiland. Als ik zeg honderden dan bedoel ik ook honderden.
Op een gegeven moment ging ik bij het hek staan en begon een praatje met een van de koeien. Die stond best wel ver van het hek, ik zei kom eens wat dichterbij dan kan ik een foto van je maken. Je bent zo mooi en ik ben een dierenvriend. ik doe je geen kwaad hoor?
Ik wachten of hij aanstalten gaat maken en ja hoor hij/zij kwam naar me toe. Ik gauw een foto geschoten en ja hoor, bingo. Hij staat er prachtig op en kijkt mij recht in de ogen. Vervolgens steekt hij zijn tong uit en Yes. "" I got iT"""
Een koe die mij recht in de ogen aankijkt en dan ook nog eens met zijn tong naar buiten. Joepie!!!
Mijn dag kan niet meer stuk. Ik heb hem natuurlijk netjes bedankt voor zijn pose en liep terug naar de camping.
Ik laat Odi vol trots de foto zien en ze zegt jeetje Shan, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?? Je bent echt gek zei ze glimlachend!

6 dec 20.45 Pm
Afgelopen dagen hebben wij het wat rustiger aangedaan. Het rijden in je eentje door de bergen is een stuk vermoeiender dan in Aussie. Het is ook niet zo gek als je bedenkt dat ik al 2300 km in 2 weken in de camper heb afgelegd. Je moet hier wel veel rijden om van alles te kunnen zien en te ondernemen. Het eiland is helemaal niet zo groot maar de wegen lopen zigzag door de bergen.
Van Tapawera naar Westport gereden. Prachtige route om te rijden aan de rechterkant de buller river en aan de andere kant de bergen. Qua kilometers niet zoveel maar continu haarspeldbochten rijden is zeer vermoeiend.
Alle campings zijn schitterend. Ze liggen in de bergen of aan het strand
Vanmorgen vanuit Westport vertrokken richting Punakaiki. We blijven de komende dagen aan de westkust. Overdag is het zonnig en s avonds is het echt koud.
Zodra de zon weg is keldert de temperatuur met een paar graden.
Hè hè eindelijk de eerste zeeleeuwen in het wild gespot. Ze lagen heerlijk op de rotsen te zonnen. De rotsen zijn net zo bruin als de zeeleeuwen, bijna niet te onderscheiden van de rotsen.
Maar we hebben ze gespot. Nu de dolfijnen en de walvissen.
Zo gaaf om ze in hun eigen habitat te zien leven. Wat een leven hebben ze zeg.
Zonnen, luieren, zwemmen en nog eens luieren. Geen zorgen, geen stress, geen angst. Alleen maar vrijheid.
Vanmorgen toen wij op het punt stonden om te vertrekken kwam een Nederlandse vrouw naar me toe, een beetje paniekerig leek het wel.
Ze zei: " help"" we hebben een probleem met het toilet in de camper.
Wat bleek nou, ze hadden gebruik gemaakt van hun toilet maar waren vergeten om de schuif open te doen. Vervolgens gingen ze nog spoelen en maar spoelen. De pot zat vol met water.
Tjonge tjonge paniek in de ogen. Het water begon al over te lopen. De badkamer helemaal onder water.
2 vrouwen op pad en niet goed laten informeren dan krijg je dit soort ongemakken.
Ik heb maar even voorgedaan hoe het moest en op het hart gedrukt of ze in het vervolg eerst de schuif willen opentrekken.
Uit dankbaarheid gaf ze mij zo'n stevige knuffel dat ze haar bril brak.
Vol goede moed vervolgden ze hun reis en wij ook.

We hebben een heleboel mooie campings gehad maar waar wij nu zitten spant echt de kroon. Ze zitten tussen 2 bergketens in en aan de andere kant de zee.
Mijn hemel deze camping is zo bijzonder.
Er is verder helemaal niks te doen hier maar de natuur is echt prachtig.
We zitten nu in een rock café naar muziek te luisteren maar het is niks bijzonders. Ik sterf van de kou.

4 december 11.00 am
Ik ben helemaal alleen op het strand. Een bewolkte dag om lekker tot rust te komen. We gaan vandaag alles lopend doen.

Ik voel me zo krachtig en sterk op dit moment. Aan de ene de Tasman zee en aan de andere kant omringd door bergen en we zitten tussen 2 bergketens in.
Ik zit op het strand te mediteren. Hoor alleen de zee en de vogels. rust, rust en nogmaals rust zo bijzonder om het te ervaren. Dit kan ik niet omschrijven hoe gaaf de rust is. Het kabbelend water brengt rust in mijn hoofd maar ook in mijn lijf.. Ik voel me alleen met de aarde. Zit in het zand, voel zand tussen mijn tenen. Er gaat een enorme rust vanuit, letterlijk vanuit je tenen.
Het land is prachtig de natuur is gaaf en ik ben zen!! Wat wil je nog meer.
Ik voel me gedragen door de aarde, gehoord, gevoeld!
Heb geen idee hoeveel keren ik Gayatri mantra's heb gezongen. Bij iedere stap zong ik de mantra's. Soms heel hard soms heel zacht.
De zee gaat onophoudelijk te keer dag in dag uit, jaar in jaar uit, eeuw in eeuw uit. Dat gaat zo eeuwen door en het blijft prachtig en heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. Ik heb vele strandwandelingen gemaakt maar deze is echt uniek.
De zee is zo spectaculair hier maar de VIBE is super. Je voelt de energie door je lichaam stromen. Voel me zo licht.
Ik begrijp de aboriginals en de Maori's wel. Ze zijn een met de natuur en wij westerlingen hebben het altijd maar druk druk druk. We hebben geen rust in ons lijf en waarom eigenlijk niet. We willen van alles het is net als een orkaan. We razen als windkracht 13 door het leven maar in het oog van de orkaan is het rustig.

Dit is niet te omschrijven, dat alleen zijn op een bewolkte dag op het strand in je eentje en oh zo happy voelen. Niet happy omdat je in dit land ben, nee happy dat gevoel van gelukzaligheid wanneer je verliefd ben. Vlinders in je buik nou zo ongeveer voelt het.
Geen verlangens maar alleen maar zijn in het hier en nu. Niets doet er meer toe dan alleen zijn. Het is perfect.

ALLEEN dat ZIJN!!!

Er komt zo'n enorme rust van binnenuit.
Alsof ik nu echt alleen moet zijn met mijzelf met mijn Gevoelens en gedachten. Voel me ook zo bijzonder. Gedachten over India komen spontaan naar boven. Wat zal het land mij brengen behalve spirituele groei.
Wat moet ik allemaal nog leren, voelen ervaren, liefhebben, zijn voor anderen, straatkinderen opvangen, liefde en aandacht geven. Wat gaat het me opleveren. Baan opgezegd geen weg meer terug, geen angst dat ik de verkeerde beslissing heb genomen.
Helemaal niks, alleen dat gevoel van rust en vrede. Speel met het zand met mijn tenen, zo' n enorm gevoel van rust en dankbaarheid. Het hier zijn en de rust te mogen ervaren. Het is goed zo!!
Iedere keer als de golven het strand bereikt voelt het alsof je lichaam wordt gespoeld en daardoor steeds lichter wordt. Ken je dat gevoel!!!

Hetzelfde gevoel had ik toen in de Himalaya gevoeld. De rust, de lichtheid, gedragen worden en al mijn "shit" toen aan de Himalaya gegeven en gevraagd of zij het van me willen overnemen.
Zelfs dat stilleggen heeft een hoop gebracht.
Dit wil ik graag met jullie delen.

Dit was een voorbode om deze reis te maken. Eerst zou ik alleen gaan en ineens komt Odi mijn leven binnenwandelen en nu zitten wij samen hier.
Te genieten van alles. Het land heeft enorm veel te bieden maar je moet wel met een hele dikke portemonnaie komen.
Staan bij een pancake rocks. Het zijn idd plakjes pannenkoeken op elkaar. Duizenden miljoenen pancakes opgestapeld. Tenminste zo lijkt het, door wind en regen en dat miljoenen jaren lang is dit het resultaat. Krijg spontaan trek in pannenkoeken.
We zitten vol geduld te wachten op blowholes. als het water hoog staat blaast het door de wind de lucht in. Hoop dat ons geduld wordt beloond., staan al 45 min te wachten op de blowholes. Helaas vandaag was het niet de juiste dag.
Heb even WiFi bij een info center.
Dag fooks
Big hug