Panukaiki

2 dec 20.45 Pm
Afgelopen dagen hebben wij het wat rustiger aangedaan. Het rijden in je eentje door de bergen is een stuk vermoeiender dan in Aussie. Het is ook niet zo gek als je bedenkt dat ik al 2300 km in 2 weken in de camper heb afgelegd. Je moet hier wel veel rijden om van alles te kunnen zien en te ondernemen. Het eiland is helemaal niet zo groot maar de wegen lopen zigzag door de bergen.
Van Tapawera naar Westport gereden. Prachtige route om te rijden aan de rechterkant de buller river en aan de andere kant de bergen. Qua kilometers niet zoveel maar continu haarspeldbochten rijden is zeer vermoeiend.
Alle campings zijn schitterend. Ze liggen in de bergen of aan het strand
Vanmorgen vanuit Westport vertrokken richting Punakaiki. We blijven de komende dagen aan de westkust. Overdag is het zonnig en s avonds is het echt koud.
Zodra de zon weg is keldert de temperatuur met een paar graden.
Hè hè eindelijk de eerste zeeleeuwen in het wild gespot. Ze lagen heerlijk op de rotsen te zonnen. De rotsen zijn net zo bruin als de zeeleeuwen, bijna niet te onderscheiden van de rotsen.
Maar we hebben ze gespot. Nu de dolfijnen en de walvissen.
Zo gaaf om ze in hun eigen habitat te zien leven. Wat een leven hebben ze zeg.
Zonnen, luieren, zwemmen en nog eens luieren. Geen zorgen, geen stress, geen angst. Alleen maar vrijheid.
Vanmorgen toen wij op het punt stonden om te vertrekken kwam een Nederlandse vrouw naar me toe, een beetje paniekerig leek het wel.
Ze zei help, we hebben een probleem met het toilet in de camper.
Wat bleek nou, ze hadden gebruik gemaakt van hun toilet maar waren vergeten om de schuif open te doen. Vervolgens gingen ze nog spoelen en maar spoelen. De pot zat vol met water.
Tjonge tjonge paniek in de ogen. Het water begon al over te lopen. De badkamer helemaal onder water.
2 vrouwen op pad en niet goed laten informeren dan krijg je dit soort ongemakken.
Ik heb maar even voorgedaan hoe het moest en op het hart gedrukt of ze in het vervolg eerst de schuif willen opentrekken.
Uit dankbaarheid gaf ze mij zo'n stevige knuffel dat ze bijna haar bril brak.
Vol goede moed vervolgden ze hun reis en wij ook.

We hebben een heleboel mooie campings gehad maar waar wij nu zitten spant echt de kroon. Ze zitten tussen 2 bergketens in en aan de andere kant de zee.
Mijn hemel deze camping is zo bijzonder.
Er is verder helemaal niks te doen hier maar de natuur is echt prachtig.
We zitten nu in een rock café naar muziek te luisteren maar het is niks bijzonders. Ik sterf van de kou.
4 december 11.00 am

Ik ben helemaal alleen op het strand. Een bewolkte dag om lekker tot rust te komen. We gaan vandaag alles lopend doen.

Ik voel me zo krachtig en sterk op dit moment. Aan de ene de Tasman zee en aan de andere kant omringd door bergen en we zitten tussen 2 bergketens in.
Ik zit op het strand te mediteren. Hoor alleen de zee en de vogels. rust, rust, rust zo bijzonder om het te ervaren. Dit kan ik niet omschrijven hoe gaaf de rust is. Het kabbelend water brengt rust in mijn hoofd maar ook in mijn lijf.. Ik voel me alleen met de aarde. Zit in het zand, voel zand tussen mijn tenen. Er gaat een enorme rust vanuit, letterlijk vanuit je tenen.
Het land is prachtig de natuur is gaaf en ik ben zen!! Wat wil je nog meer.
Ik voel me gedragen door de aarde, gehoord, gevoeld.
Heb geen idee hoeveel keren ik Gayatri mantra's heb gezongen. Bij iedere stap zong ik de mantra's. Soms heel hard soms heel zacht.
De zee gaat onophoudelijk te keer dag en nacht, jaar in jaar uit, eeuw in eeuw uit. Dat gaat zo eeuwen door en het blijft prachtig en heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. Ik heb vele strandwandelingen gemaakt maar deze is echt uniek.
dat de zee zo spectaculair is hier maar de vibe is super. Je voelt de energie door je lichaam stromen. Voel me zo licht.
Ik begrijp de aboriginals en de Maori's wel. Ze zijn een met de natuur en wij westerlingen hebben het altijd maar druk druk druk. We hebben geen rust in ons lijf en waarom niet. We willen van alles het is net als een orkaan. We razen als windkracht 13 door het leven maar in het oog van de orkaan is het rustig. Net als de aarde.

Dit is niet te omschrijven, dat alleen zijn op een bewolkte dag op het strand in je eentje en oh zo happy voelen. Niet happy omdat je in dit land ben nee happy dat gelukzaligheid wanneer je verliefd ben. Vlinders in je buik nou zo ongeveer voelt het.
Geen verlangens maar alleen maar zijn in het hier en nu. Niets doet er meer toe dan alleen zijn. Het is perfect. ALLEEN dat ZIJN!!!
Er komt zo'n enorme rust van binnenuit.
Alsof ik nu echt alleen moet zijn met mijzelf. Gevoelens en gedachten. Voel me ook zo bijzonder. Gedachten over India komen spontaan naar boven. Wat zal het land mij brengen behalve spirituele groei.
Wat moet ik allemaal nog leren, voelen ervaren, liefhebben, zijn voor anderen, straatkinderen opvangen, liefde en aandacht geven. Wat gaat het me opleveren. Baan opgezegd geen weg meer terug, geen angst dat ik de verkeerde beslissing heb genomen.
Helemaal niks, alleen dat gevoel van rust en vrede. Speel met het zand met mijn tenen, zo' n enorm gevoel van rust en dankbaarheid. Het hier zijn en de rust te ervaren. Het is goed zo!!
Iedere keer als de golven het strand bereikt voelt het alsof iedere keer je lichaam wordt gespoeld en daardoor steeds lichter wordt. Ken je dat gevoel!!!

Hetzelfde gevoel heb ik toen in de Himalaya gevoeld. De rust, de lichtheid, gedragen worden en al mijn shit toen aan de Himalaya gegeven en gevraagd of zij het van me willen overnemen.
Zelfs dat stilleggen heeft een hoop gebracht.
Dit wil ik graag met jullie delen.

Dit was een voorbode om deze reis te maken. Eerst zou ik alleen gaan en ineens komt Odi mijn leven binnenwandelen en nu zitten wij samen hier.
Te genieten van alles. Het land heeft enorm veel te bieden maar je moet wel met een hele dikke portemonnaie komen.
Staan bij een pancake rocks. Het zijn idd plakjes pannenkoeken op elkaar. Duizenden miljoenen pancakes opgestapeld. Tenminste zo lijkt het, door wind en regen en dat miljoenen jaren lang is dit het resultaat. Krijg spontaan trek in pannenkoeken.
We zitten vol geduld te wachten op blowholes. als het water hoog staat blaast het door de wind de lucht in. Hoop dat ons geduld wordt beloond., staan al 45 min te wachten op de blowholes. Helaas vandaag was het niet de juiste dag.
Heb even WiFi bij een info center.
Dag fooks.